Schrijfsel 4: Er komt een merel op bezoek

Ik lig te slapen, alleen want Lucas was vroeg op pad gegaan om jungle vogels te spotten. Langzaamaan word ik wakker, benieuwd naar de tijd. Tot 10 uur is het ontbijt, dus stiekem hoop ik dat het nog voor 10 uur is, maar ik vind het ook niet erg als dat niet zo is omdat we de laatste week tussen 6 en 8 zijn opgestaan, dus lekker uitslapen is ook geen probleem. Ik rek me nog een keertje uit en draai me nog eens om. Dan hoor ik het. Gefladder in een hoek van een kamer. Verschrikt kijk ik op en zie dat er een Thaise merel in het hutje is gekropen. Mijn eerste reactie is schrik, stress, ik voel mijn hartslag omhoog gaan. Wat als de vogel mij opmerkt en verschrikt door het hele hutje gaat fladderen en overal schijt. Dan herinner ik mij de lessen uit de jungle: dieren en mensen kunnen prima samenleven. Zolang je de dieren niet in een hoekje drijft en ze ruimte geeft, is er niets aan de hand. Mijn hartslag vertraagt, de stress vloeit weg, en de schrik verandert in kalmte en nieuwsgierigheid. Ik kijk naar de Thaise merel, die ik inmiddels Frida heb genoemd, en ze fladdert nog eens naar de andere kant van de hut, naar het midden van de hut, en heeft het dan wel weer gezien. Ze vertrekt weer en ik geniet van het moment.