Schrijfsel 5: Tuktuk avonturen

We reizen van Khao Sok, een schitterend regenwoud, naar Sarut Thani, een stadje vanuit waar je met de boot naar verschillende eilanden kunt reizen. We hebben twee uur in een busje gezeten met airco. We vertellen dat we naar een bepaald hotel willen gaan, waarop de chauffeur antwoordt: oh, ja dat is goed, maar ik ben bijna in het centrum en vanaf daar kunnen jullie wel een tuktuk pakken. We vinden het prima. Bij aankomst in het centrum regelt onze chauffeur dat een tuktuk ons naar het hotel brengt. De tassen worden in het wagentje gelegd, en de tuktuk chauffeur, die ik voor het gemak maar even Barry noem, komt eerst bij ons zitten om te overleggen. “Waar gaan jullie morgen heen?”, vraagt hij. We zeggen dat we het nog niet weten maar waarschijnlijk naar Ko Samui, een eiland niet zo ver verwijderd van Sarut Thani. Hij babbelt nog wat door, en vertelt dat we tickets voor de boot kunnen halen bij een tentje hier niet ver vandaan, en dat als we dan even met hem mee gaan, hij een soort commissie krijgt. Hij kan ons naar het hotel brengen voor 100baht, omgerekend zo’n 3 euro. We stemmen in, en daar gaan we. Nadat we in een soort vaag steegje zijn beland, moet één van ons mee, en blijft één in de tuktuk. Ik blijf daar zitten samen met de bijrijder van Barry. Na een tijdje komen Lucas en Barry terug, en vertelt Lucas over the experience. Dat ze tickets aanboden voor de bootreis, maar dat het heel vaag en ongeorganiseerd verliep, en hij ze dus niet had gekocht. We gingen weer verder. Na een ritje van 2 minuten stapt er heel random een vrouw bij ons in, en nog eens 5 minuten later ‘zijn we bij het hotel’. Volgens google maps zijn we er nog lang niet, maar Barry zweert dat dit het is. Dan laten we het zien op onze telefoon en na het zes keer uitgelegd te hebben, snapt hij eindelijk wat we bedoelen, en roept dat het heeeel ver weg is, en dat we 3x zoveel moeten betalen. We reageren wat beduusd en vinden het niks. Toch rijdt Barry door, en brengt ons naar het hotel. De vrouw die bij ons achterin kwam zitten zit er nogsteeds, en die gaat gewoon mee naar het hotel. Dit vertrouwen we niet, zal ze in een soort complot zitten? We hebben genoeg van Kees van der Spek gezien om te weten dat tuktuks eigenlijk niet deugen. Daar zitten we dan, in een tuktuk waar we met 3 andere mensen inzitten die elkaar waarschijnlijk goed kennen. Dan komen we aan bij het hotel, en geven Barry 100 baht. Hij accepteert het niet en staart ons vol ongeloof aan. “Ja Barry, dit is wat je hebt gezegd aan het begin van de rit, we zijn zelfs nog meegegaan naar jouw winkeltje zodat je commissie kreeg, dus je krijgt 100 baht.” Ik hou het vrouwjte wat bij ons zat in de gaten, en zie dat ze ons begint te filmen. Er is nog een beetje commotie, en Barry zegt dat hij 100 baht per persoon bedoelde, terwijl we een geventileerde grab (een soort taxi) hadden kunnen krijgen voor 80 baht. Hij is niet blij, en wij ook niet. Nadat ik opmerkte dat die vrouw ons filmde zei ik dat tegen Lucas en zei dat we misschien toch maar die 200 baht moesten betalen zodat we verder geen problemen meer zouden krijgen. Dat doen we en er worden nog wat woorden gewisseld dat Barry en Lucas elkaar slechte mensen vinden, maar dat Barry mij wel mag en ik krijg nog een handje, waarschijnlijk omdat ik ervoor heb gezorgd dat hij zijn geld heeft. We zitten nu in het hotel en het zit me toch dwars, wat doen ze met dat filmpje of foto die ze hebben gemaakt van ons, sturen ze die in een soort tuktuk zwarte lijst whatsapp groep? Eén ding is zeker, onze Kees heeft niet gelogen, en we zijn een ervaring om voor 3 euro opgelicht te worden door een tuktuk rijker.